وقتی هیچی نداری برای پر کردن حتی این چند سطر
تنها می ماند باز پخش تمام درد های "اول شخص مفرد"
عاشقانه ها که همه ترانه شدند
و ترانه ها که همه سوختند
من ماندم و این چند سطر خالی که باید سیاه شوند و سیاهی.
سیاه...
تا نبینم آنهایی که نباید.
|